Een stukje, uit 'Twijfels' van Kate Cann:
'Stel je voor een man die van een oudere vrouw sterft;
Mensen verwachten dat je je na een bepaalde periode weer herstelt. Doe je dat niet, dan stap je de dunne lijn tussen goed en niet goed over. Aan de ene kant van de lijn heb je gewoon veel verdriet, aan de andere kant ervan ben je radeloos en verloren. Je mag een foto op de plank zetten, hem af en toe afstoffen en er een vaasje met bloemen bij zetten. Dat is oké. Dat is het levend houden van een herinnering. Maar als je tegen hem blijft praten in de keuken, zijn favoriete taarten blijft bakken, zijn pyjama klaarlegt en een kopje warme chocolademelk naast zijn lege stoel zet, dan ben je gestoord. Dan moet je hulp gaan zoeken. Zo voelt het voor mij ook, alleen is Don niet dood, maar bij mij weg'.
Ik vond dit een mooi stukje, ik ben echt een fan van haar boeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten