Lomperik

Nu ik dit typ, zit ik in de bus. Ik kijk uit het raam en zie de rood kleurende lucht, de scholieren verkleumd op hun fiets en de strepen op de weg die voorbij flitsen. De minuscuul kleine druppeltjes aan de grassprieten glinsteren in het zwakke ochtendlicht en door mijn hoofd galmt de prachtige stem van Justin Nozuka. De bus is lekker warm en de mensen om mij heen liggen met hun ogen dicht tegen de beslagen ramen, capuchon over het hoofd getrokken, tas op de stoel naast hen, al hopend dat er geen vreemde naast hem komt zitten. Ik nestel me in een hoekje en ik zet zoals het hoort, mijn tas op de stoel naast me en ik sluit mijn ogen. Tot ik ruw wordt verstoord door een lomperik met de zin: 'Haal je tas eens weg, dan kan ik hier zitten'!